Eðlilegt fólk með eðlilegar tilfinningar

Í gærkvöldi horfði ég á tvo nýjustu kastljósþættina sem fjölluðu um Breiðavík. Ég er gríðarlega ánægð með þessa þætti og finnst þeir mjög fagmannlega unnir. Það er svo svakalega auðvelt að fara yfir línuna í svona málum. Það fannst mér til dæmis Kompás gera í Byrgismálinu vegna þess hvað þeir lögðu mikla áherslu á BDSM hlutann. Þar fannst mér aukaatriði vera gert að aðalatriði til þess að gera málið safaríkara.

Þetta finnst mér alls ekki vera málið hjá Kastljósinu. Sumir gagnrýna umfjöllunina fyrir að vera of stór skammtur af grátandi fullorðnum karlmönnum. Því er ég algjörlega ósammála. Ég hef þá skoðun að hver einasti af þessum mönnum hafi gefið umfjölluninni eitthvað nýtt, og það að nánast enginn hafi getað talað um þessa reynslu ógrátandi skiptir engu máli varðandi efnislegu umfjöllunina en segir hinsvegar mjög mikið annað.

Mér fannst áhugavert að sjá á hversu mismunandi hátt mennirnir hafa náð að vinna úr þessari reynslu sinni. Það hvernig sumir hafa náð að skapa sér nokkurnveginn eðlilegt líf en aðrir hafa lifað lífi sínu á gríðarlega erfiðan hátt og enn aðrir ekki treyst sér til að lifa lífinu minnir okkur á það að undir yfirborði hverrar manneskju eru allir þeir hlutir sem viðkomandi hefur gengið í gegnum fram að núverandi andartaki. Þetta minnir okkur á það að við eigum ekki að dæma fólk af gjörðum þess einum eða útliti heldur verðum við að hinkra og sýna umburðarlyndi gagnvart þeim sem hegða sér ekki eins og okkur finnst þau eigi að hegða sér. 

Merkilegt fannst mér að sjá Lalla Johns tjá sig um upplifun sína af dvölinni í Breiðavík. Hann virtist á engan hátt geta tjáð sig um hana í orðum heldur bara í hljóðum og hreyfingum. Hann er líka einn af þeim einstaklingum sem líklega hafa farið hvað verst út úr barnæsku sinni, þá er ég ekki að tala endilega bara um Breiðavíkurdvölina, en gaman væri að vita hvar hann væri staddur í dag ef hann hefði fengið sálfræðilegan stuðning.

 Að mínu mati snýst þessi umfjöllun Kastljóssins ekki eingöngu um það sem átti sér stað í Breiðavík á árunum 1960-70 heldur líka, og ekki síður, um afleiðingar þess á þá sem þar voru. Þetta sýnir okkur svart á hvítu hver útkoman verður þegar ekki er hugsað um betrun heldur refsingu og það er vægast sagt góð áminning akkúrat hér og nú þegar við sem samfélag veltum okkur mikið upp úr glæpum og refsingu, flestir hafa skoðanir á því en ein skoðun er lang mest áberandi í fjölmiðlum sem og annarsstaðar og það er sú skoðun að refsingar eigi að verða þyngri og þyngri og þyngri. 

Það er alltaf gott þegar sjónvarpið sýnir okkur eðlilegt fólk og eðlilegar tilfinningar. Grátandi karlmenn eru einmitt eðlilegt fólk að sýna eðlilegar tilfinningar og ég fagna því í hvert skipti sem ég sé svona sjónvarpsefni sbr. hvað ég gladdist þegar Arnþór Helgason, þá fráfarandi formaður öryrkjabandalagsins, sýndi sínar tilfinningar og sinn styrk í Kastljósinu hérna fyrir rétt rúmlega ári síðan og lesa má um á þessari færslu